Zangeres/gitariste Sue Foley is afkomstig uit Ottawa, Canada. In haar jeugd dweepte ze met r’n’r en blues-rock bands, maar ze koos, toen ze vijftien was, na een optreden van mondharmonica virtuoos James Cotton, definitief voor de blues. Rond haar twintigste jamde ze met bandjes in locale clubs in Ottawa. Pas midden jaren ’80, nadat ze verhuisde naar Vancouver, vormde ze haar eigen band. Na een demo tape, die ze in 1990 naar Antone’s Records in Austin, TX, stuurde, debuteerd ze in 1992 (toen ze vierentwintig was) met "Young Girl Blues". Met "Without a Warning" (1994) breide ze hier snel een vervolg aan. Daarna volgden "City Blues" (1995), "A Walk in the Sun" (1996), "Ten Days in November" (1998) en "Love Comin' Down and Back to the Blues" (2000). Na "Where the Action" (2002) tekent Sue Foley bij Ruf Records en neemt ze "Change" (2004) en "New Used Car" (2006) op. In 2007 neemt ze met haar Ruf label collega’s Deborah Coleman en Roxanne Potvin "Time Bomb" op. In 2010 tekent ze bij Blind Pig en neemt ze "He Said She Said" (2010), een duet album met Peter Karp op. In 2012 volgt er een tweede album met Karp, "Beyond the Crossroads". Foley werd in al die jaren meermaals bekroond en behoort tot een van de betere roots en bluesartiesten van de laatste dertig jaar. Ze is een drievoudig talent als componist, gitarist en vocalist. Zoals met veel bluesvrouwen uit het verleden heeft Sue Foley een lange geschiedenis van het uitdagen van conventies en is een positief rolmodel voor aspirant jonge vrouwelijke (blues) muzikanten. Het zegt veel dat Foley op haar "The Ice Queen" (2019) album bijgestaan wordt door de crème de la crème van de Texaanse blues en rock scéne. De opmerkelijkste zijn toch wel ZZ Top’er Billy Gibbons, Jimy Vaughan en Chris Layton (T‑Birds) en Charlie Sexton (Bob Dylan).

Het daarop volgende 12 tracks tellende "Pinky's Blues" (2021) was wederom een sterk album dat een mooie selectie bluessongs presenteert die geworteld zijn in de Texaanse traditie, op smaak gebracht met Sue Foley's magische touch. Zeker een leuke plaat voor elke bluesrock fan. Maar wie zich afvraagt welke richting Sue Foley nu opgaat met haar 13de album, hoeft alleen maar naar de uitgebreide titel /ondertitel te kijken: A Tribute to the Female Pioneers of Guitar. Want het is duidelijk, Foley vaak geassocieerd met haar kenmerkende Telecaster Pinky, trekt de stekker eruit en gaat solo voor deze uitgeklede set songs, op één na allemaal opgedragen aan vrouwelijke pioniers van de gitaar. Het is dan ook een akoestische plaat geworden waarmee ze haar grenzen verlegt en horen we zelfs folk, flamenco en klassiek. Voor Foley is dit de eerste keer sinds haar debuut in 1992 dat ze een volledig album opneemt zonder begeleiding. Het is een tamelijk radicale maar uiteindelijk succesvolle carrièrewissel en bovendien een boeiende geschiedenisles. Hoewel er in de beginjaren van het genre veel vrouwelijke bluesartiesten zijn geweest, waren er maar weinig die ook getalenteerde gitaristen waren. Van hen zijn namen als Memphis Minnie, Sister Rosetta Tharpe en Elizabeth Cotten legendes, die allemaal door Foley hier worden gecoverd. Minnie's "In My Girlish Days" vertelt het verhaal dat de titel impliceert, die dan ook op het leven van elke vrouw van toepassing zou kunnen zijn. Samen horen we op deze plaat elf obscure covers en één origineel "Maybelle's Guitar", een eerbetoon aan moeder Maybelle Carter, dat hier zelfs wat country toevoegt.

Cotten's "Freight Train", is een klassieker over een vrouw die het leven verlaat, wordt prachtig en rootsy voorgedragen. De gospelblues van Tharpe's "My Journey to the Sky" laat Foley aangrijpend getuigen, en laat hierbij haar stem kraken van emotie als ze een bezoek aan de hemel aankondigt . Foley's uitmuntend gitaarspel komt naar voren in de instrumentale flamenco "La Malaguena", maar gaat evengoed naar het zuiden van de grens voor het Mexicaanse "Mal Hombre" en waagt zelfs de sprong naar klassiek met een prachtige interpretatie van Niccolo Paganini's "Romance in A Minor". Het is moeilijk om op deze plaat hoogtepunten te vinden, want het zijn allemaal juweeltjes, maar Foley's vertolking van Minnie's "Nothing in Rambling," een Piedmont blues waarin Foley speelt met ingewikkelde technische vaardigheid en zingt met haar meeslepende stem is gewoon heel indrukwekkend. Het vaak betoverende "One Guitar Woman" is misschien maar een zijweg op het carrièrepad van Sue Foley. Maar het is zeker een verhelderende blik op haar opmerkelijke talenten.